Het is misschien niet al te goed bekend, maar er bestaat binnen ons fiscaal stelsel een systeem van indiciaire taxatie. Wat houdt dat in? Het is heel eenvoudig : de fiscale administratie telt al uw uitgaven van een bepaald jaar bij elkaar en gaat na hoe u deze hebt kunnen financieren. Men vergelijkt dan met uw aangegeven inkomsten.

​

Als u meer uitgaf dan u als belastbaar inkomen aangaf, dan zal de controleur u belasten op het verschil, stellende dat u, omdat u meer uitgaf dan u als inkomen aangaf, u noodzakelijkerwijze ook meer moet verdiend hebben.

​

U mag dan het tegendeel bewijzen, namelijk dat u spaargeld had, dat u een gift kreeg, dat u nog inkomsten had die niet belastbaar zijn, dat u misschien niet alle uitgaven gedaan hebt waar de fiscus gewag van maakte en dat men zich dus vergiste.

​

Dikwijls is dit een eenvoudige oefening, maar er kunnen zich situaties voordoen waarin het allemaal niet zo eenvoudig is. Bijvoorbeeld uw vrouw heeft een mooie ring met een glinsterende diamant erin. U kocht die ring voor haar tien jaar geleden, maar de fiscus ontdekt die ring vandaag. Dan zal men voorhouden dat u die ring vandaag kocht tot bewijs van het tegendeel. Dus ook uw bezittingen tellen mee. Wat u vandaag bezit, daar zal men van uitgaan dat u dat ook vandaag kocht en dan moet u maar "bewijzen" dat u die ring aan uw vrouw tien jaar geleden gaf. Misschien een onmogelijk te leveren bewijs.

​

Deze werkwijze is voorgeschreven in de wet en werd dan ook door onze hoven en rechtbanken goedgekeurd. Maar het is reeds meermaals voorgekomen dat iemand belast werd omdat hij niet slaagde in het te leveren bewijs.

​

We moeten dus voorzichtig zijn en de gegevens over onze bezittingen goed bewaren. Nu, voor een gewoon meubelstuk zal dat alleen niet zo een grote rol spelen, maar voor grote uitgaven zal dit belangrijk kunnen worden.

​

De Administratie mag in dergelijke situaties slechts de laatste 3 jaar onderzoeken. Een indiciair tekort, zoals men dat noemt, is geen bewijs van fraude. De fiscus bewijs er alleen maar mee dat u meer inkomsten had dan u aangaf, maar bewijst niet op die manier dat u ook fraudeerde. Dat is een ander bewijs.

​

De laatste tijd wordt wel aanvaard dat een groot indiciair tekort een teken kan zijn van aanwijzingen van fraude. Men mag de indiciën gebruiken als een aanduiding dat er misschien toch gefraudeerd werd. En dan kan de fiscus verder onderzoeken met betrekking tot de laatste 7 jaar of er fraude gepleegd werd. De aanwijzing van fraude opent een langere onderzoekstermijn. Maar in de loop van dat onderzoek zal de fiscus dan moeten bewijzen dat er inderdaad gefraudeerd werd. En dan lijkt een indiciaire afrekening hier geen bewijs van te zijn. Men moet dus andere elementen kunnen vinden om tot fraude te besluiten en deze te mogen belasten. Het kan aldus soms toch weer wat ingewikkeld worden.

​

Wat er ook van weze, het is goed gegevens i.v.m. met belangrijke aankopen, schenkingen, erfenissen, giften e.d. te bewaren. Het is ook belangrijk stukken te hebben over zaken die men kreeg. Doe dus geen handgiften, maar schrijf het geld over op een rekening van degene aan wie men het wil geven. Er kunnen ook brieven worden opgesteld hierover, maar een gewone overschrijving kan ook reeds een bewijs vormen als men er dan maar goed bij vermeldt dat het om een gift gaat.

​

Een gewaarschuwd man is er twee waard .

​

​

Henri Vandebergh

​

4 april 2017